โรงอาหารยามนี้คึกคักกว่าปกติเนื่องจากทางโรงเรียนได้เปิดโปรแกรมสองภาษา ทำให้มีนักเรียนมากกว่าที่เคย
มือเล็กถูกรวบไว้ด้วยมือเรียวนุ่มของผู้มาเยือน สองสาวยืนข้างกันมือประสานข้างลำตัวระหว่างเข้าแถวรอซื้อน้ำอัดลม
"ไปห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อย" เจ้าของนิ้วเรียวเอ่ย เมื่อเห็นว่าแถวยาวมากเกินกว่าจะทนรอไหว "นะ ปวดจะแย่แล้ว"
"ไม่ไหวเลยหรอคะ" เธอได้รับพยักหน้าแทนคำตอบ ไม่ทันได้พูดต่อมือเรียวก็ดึงเธอกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล
'แอ๊บแอ๊...แอ๊บแอ๊..' เสียงตุ๊กแกร้องดังชัดในห้องน้ำ สองสาวกรี๊ดระงมกอดกันแน่นด้วยความตกใจ ไม่รู้ใครปลอบใครหรือใครกลัวกว่ากันเวลานี้
ทันทีที่สติกลับคืนคนตัวสูงรีบพาร่างเล็กวิ่งออกจากบริเวณนั้นโดยเร็วที่สุด
ร่างสูงก้มลงมาหอมแก้มอีกฝ่ายเมื่อสังเกตุว่าไม่มีใครผ่านมาแถวนี้
"เฮ้ย!!" มือเล็กปิดแก้มทันทีด้วยความตกใจ "พี่เจอ่ะเล่นอะไรแบบนี้ วีตกใจหมด"
"พี่หอมเรียกขวัญที่เจอตุ๊กแกไง ตอนนี้ขวัญพี่กลับมาแล้ว ขอบคุณนะ" ตาเรียวหรี่มองมีแววขี้เล่น
"พี่เจสอบได้ที่ไหนหรอคะ" วริณเลือกจังหวะนี้ถามเพราะตั้งแต่เขาไปสอบตรงมา ก็ไม่ได้พูดถึงอีกว่าได้หรือไม่ได้หรือได้คณะอะไรที่ใด
"เดี๋ยวผลออกแล้วจะบอกนะ" เขาตอบคำถามเสียงเรียบ
"พี่เจ.. ผลออกแล้วไม่ใช่หรอ วีเห็นรุ่นพี่บางคนเขาไปฉลองกันแล้วนะ" เธอแน่ใจว่าเขาตั้งใจปิดบัง
.... บรรยากาศเงียบชั่วอึดใจ ดวงตาเรียวตอนนี้ไม่ฉายแววดีใจหรือเสียใจ แต่กลับดูกังวลจนอีกฝ่ายสังเกตเห็นได้
"มีอะไรหรือป่าวคะ" เธอถาม
"พี่ได้คณะและมหาลัยตามที่พี่เคยหวังไว้ แต่ตอนนี้พี่ไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่แล้ว" เขายักไหล่เล็กน้อยก่อนจะขยับไปนั่งม้านั่งตัวยาวที่อยู่ไม่ไกล
"ทำไมล่ะ"
"ไม่มีอะไรหรอก เอาเป็นว่า.. พี่ได้เรียนที่ม.ช.ละกัน" เขายังคงตอบเสียงเรียบ
"เฮ้ยเจ๋งอ่ะ ดีใจด้วยนะคะ อย่าเครียดเลย ได้คณะกับมหาวิทยาลัยที่ต้องการก็ควรจะดีใจไม่ใช่หรอ!" เธอตื่นเต้นทั้งให้กำลังทั้งที่ไม่รู้เลยว่าอะไรที่อยู่ในใจของเขา "กลัวอะไรหรือป่าว"
"พี่ต้องไปอยู่เชียงใหม่ กลัวคิดถึง.." เขาจ้องมองดวงหน้าของเธออย่างพินิจ นี่มันเพิ่งเริ่ม..แล้วก็ต้องห่าง ให้ตายเถอะ..เขารู้สึกว่ามันเร็วไปจริงๆ
"โถ่..เรื่องแค่นี้เอง งั้นวีจะตามไปติดๆเลยดีไหม ปีหน้าก็ม.6ละ แป้บเดียวเอง" เธอทำหน้าตาสดใส แววตามาดมั่นว่าต้องทำได้อย่างที่พูดแน่นอน
มือเล็กถูกรวบมากุมไว้ แววตากังวลนั้นเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน เขาไม่รู้เลยว่าไปแล้วจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง...
มือเล็กถูกรวบไว้ด้วยมือเรียวนุ่มของผู้มาเยือน สองสาวยืนข้างกันมือประสานข้างลำตัวระหว่างเข้าแถวรอซื้อน้ำอัดลม
"ไปห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อย" เจ้าของนิ้วเรียวเอ่ย เมื่อเห็นว่าแถวยาวมากเกินกว่าจะทนรอไหว "นะ ปวดจะแย่แล้ว"
"ไม่ไหวเลยหรอคะ" เธอได้รับพยักหน้าแทนคำตอบ ไม่ทันได้พูดต่อมือเรียวก็ดึงเธอกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล
'แอ๊บแอ๊...แอ๊บแอ๊..' เสียงตุ๊กแกร้องดังชัดในห้องน้ำ สองสาวกรี๊ดระงมกอดกันแน่นด้วยความตกใจ ไม่รู้ใครปลอบใครหรือใครกลัวกว่ากันเวลานี้
ทันทีที่สติกลับคืนคนตัวสูงรีบพาร่างเล็กวิ่งออกจากบริเวณนั้นโดยเร็วที่สุด
ร่างสูงก้มลงมาหอมแก้มอีกฝ่ายเมื่อสังเกตุว่าไม่มีใครผ่านมาแถวนี้
"เฮ้ย!!" มือเล็กปิดแก้มทันทีด้วยความตกใจ "พี่เจอ่ะเล่นอะไรแบบนี้ วีตกใจหมด"
"พี่หอมเรียกขวัญที่เจอตุ๊กแกไง ตอนนี้ขวัญพี่กลับมาแล้ว ขอบคุณนะ" ตาเรียวหรี่มองมีแววขี้เล่น
"พี่เจสอบได้ที่ไหนหรอคะ" วริณเลือกจังหวะนี้ถามเพราะตั้งแต่เขาไปสอบตรงมา ก็ไม่ได้พูดถึงอีกว่าได้หรือไม่ได้หรือได้คณะอะไรที่ใด
"เดี๋ยวผลออกแล้วจะบอกนะ" เขาตอบคำถามเสียงเรียบ
"พี่เจ.. ผลออกแล้วไม่ใช่หรอ วีเห็นรุ่นพี่บางคนเขาไปฉลองกันแล้วนะ" เธอแน่ใจว่าเขาตั้งใจปิดบัง
.... บรรยากาศเงียบชั่วอึดใจ ดวงตาเรียวตอนนี้ไม่ฉายแววดีใจหรือเสียใจ แต่กลับดูกังวลจนอีกฝ่ายสังเกตเห็นได้
"มีอะไรหรือป่าวคะ" เธอถาม
"พี่ได้คณะและมหาลัยตามที่พี่เคยหวังไว้ แต่ตอนนี้พี่ไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่แล้ว" เขายักไหล่เล็กน้อยก่อนจะขยับไปนั่งม้านั่งตัวยาวที่อยู่ไม่ไกล
"ทำไมล่ะ"
"ไม่มีอะไรหรอก เอาเป็นว่า.. พี่ได้เรียนที่ม.ช.ละกัน" เขายังคงตอบเสียงเรียบ
"เฮ้ยเจ๋งอ่ะ ดีใจด้วยนะคะ อย่าเครียดเลย ได้คณะกับมหาวิทยาลัยที่ต้องการก็ควรจะดีใจไม่ใช่หรอ!" เธอตื่นเต้นทั้งให้กำลังทั้งที่ไม่รู้เลยว่าอะไรที่อยู่ในใจของเขา "กลัวอะไรหรือป่าว"
"พี่ต้องไปอยู่เชียงใหม่ กลัวคิดถึง.." เขาจ้องมองดวงหน้าของเธออย่างพินิจ นี่มันเพิ่งเริ่ม..แล้วก็ต้องห่าง ให้ตายเถอะ..เขารู้สึกว่ามันเร็วไปจริงๆ
"โถ่..เรื่องแค่นี้เอง งั้นวีจะตามไปติดๆเลยดีไหม ปีหน้าก็ม.6ละ แป้บเดียวเอง" เธอทำหน้าตาสดใส แววตามาดมั่นว่าต้องทำได้อย่างที่พูดแน่นอน
มือเล็กถูกรวบมากุมไว้ แววตากังวลนั้นเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน เขาไม่รู้เลยว่าไปแล้วจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง...
