เรื่องไม่เด็ก ตอนที่ 20

สวนอาหารริมแม่น้ำยามนี้ผู้คนเนืองแน่น ทุกโต๊ะริมน้ำถูกจับจอง สายตาเธอมองทอดไปยังอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าอยู่รำไร 

ห้องวีไอพีถูกจองไว้เพื่อโอกาสพิเศษ พร้อมป้าย วันเกิดแป้งและปอนด์

กล่องของขวัญลายน่ารักเขียนชื่อผู้ให้วางอยู่จนเกือบเต็มโต๊ะ ห้องวีไอพีถูกประดับประดาไปด้วยลูกโป่งและสายรู้งหลากสี มีเพียงเพื่อนที่สนิทเท่านั้นที่มาร่วมงาน

"สุขสันต์วันเกิดนะปอนด์ สุขสันต์วันเกิดนะแป้ง" เจ้าของเสียงใสยื่นของขวัญให้เพื่อนทั้งสอง

วันนี้แป้งน่ารักมาก เป็นผู้หญิงที่ดูดีทั้งนิสัยและหน้าตา ส่วนปอนด์นั้นหล่อหวานซะใจแทบละลาย จนบางทีก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทั้งสองนั้นเป็นแฝดกัน หรือพระเอกนางเอกหนังเกาหลีกันแน่!!

งานวันเกิดดำเนินไปอย่างสนุกสนาน บ้างก็ร้องคาราโอเกะ บ้างก็เต้นเป็นหางเครื่อง บ้างก็นั่งคุยกัน จนเวลาผ่านไปเกือบเที่ยงคืน ต่างคนต่างเริ่มทยอยกลับบ้านตามอัธยาศรัย

"วี ให้เราไปส่งนะ" ปอนด์เอ่ยเมื่อเห็นวีกำลังจะเดินไปส่งเมร์ที่ลานจอดรถ "เดี๋ยวเราต้องแวะไปเอาของที่ร้านให้พ่ออ่ะ ผ่านบ้านวีพอดี"

"ไม่เป็นไรหรอกปอนด์ เราโอเค" หล่อนปฏิเสธด้วยความเกรงใจ

"ให้เราไปส่งเถอะ ดึกแล้ว เราเป็นห่วง" ปอนด์คะยั้นคะยอจะไปส่งให้ได้จนเธอยอมแพ้และตกลง

"ขอบคุณนะที่มางานวันเกิด" ปอนด์เอ่ยทำลายความเงียบที่ปกคลุมอยู่ในรถ

"ก็ต้องมาสิ วันเกิดเพื่อนตั้งสองคน" เสียงใสตอบอย่างสดใส

"ฮื่ม เหลือเชื่อจริง จะตีหนึ่งแล้วยังสดใสได้อีก" หนุ่มหน้าเกาหลีแซวไม่จริงจังนัก

"ขอบใจนะที่มาส่ง ปอนด์ก็ขับรถดีๆล่ะ" คนตัวเล็กลงจากรถพร้อมโบกมือลาก่อนเดินเข้าบ้าน

เรื่องไม่เด็ก ตอนที่ 19

"แกว่ามันจะโอเคจริงๆหรอวะ" เสียงแหลมเอ่ยขึ้นขณะอยู่บนรถไฟ

"ทำไมจะไม่โอล่ะ"

"ก็อยู่ไกลๆกัน ไม่เห็นว่าเขาทำอะไร ยังไง กับใคร.."

"หยุดเลยแก!! นี่พี่เขายังไปไม่ถึงเชียงใหม่เลยนะ แกนี่ไปไกลเกินไปไหม" เธอปรามเพื่อนที่เริ่มสันนิฐานยาวเหยียดให้เธอฟัง

"คิดไว้บ้างมันก็ดี อย่าหาว่าฉันไม่เตือน 1 ปีอ่ะ มันนานนะ" คำพูดนี้แทงใจดำคนฟังอย่างจัง อีก 1 ปีเธอถึงจะตามเขาไปได้ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น เธอต้องตั้งใจเรียนเพื่อสอบให้ติดในคณะและมหาวิทยาลัยที่ต้องการ และที่สำคัญ...ต้องเชียงใหม่

ความรู้สึกเสียวแปล๊บที่หัวใจกำลังบอกอะไรเธออยู่กันนะ แต่จะว่าไปก็ใจหายและเริ่มคิดถึงแล้วสิ

"ฮัลโหล เออๆ ได้สิ เคๆ" เสียงคุยโทรศัพท์ดึงเธอออกจากภวังค์เล็กน้อย "แก ไปงานวันเกิดแป้งกับปอนด์ไหม เสาร์หน้า"

หล่อนได้เพียงพยักหน้าตอบเล็กน้อย

"โอ๋ ฉันขอโทษ ฉันก็พูดไปเรื่อย แต่ฉันเป็นห่วงแกนะเว้ย" มืออูมลูบหลังให้กำลังคนหน้าหงอยอย่างรู้สึกผิด "แกชอบพี่เขามากเลยใช่ไหม"

"มันมากกว่าชอบนะ เหมือนปลื้ม คลั่งไคล้ เป็นห่วง คิดถึง.. ก็ชอบนั่นแหละ" เธอตอบเพื่อนเสียงเรียบ

"แกเป็นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมแกไม่เล่าให้ฉันฟังมั่งวะ" เสียงแหลมเริ่มมีน้ำเสียงจริงจังปนห่วงใย

"ไม่รู้สิแก ฉันรู้สึกดีมากๆที่ได้เห็นหน้า ได้อยู่ใกล้ ได้จับมือเขาอ่ะ" หล่อนเม้มปากนึกถึงวันแรกที่พบเขาที่สถานีรถไฟ "ชอบตั้งแต่เห็นเขาครั้งแรก"

เรื่องไม่เด็ก ตอนที่18

"ว่างๆ จะไปเที่ยวหานะ" เจ้าของเสียงใสส่งยิ้มกว้างให้กับผู้ที่กำลังจะต้องเดินทางในอีกไม่กี่ชั่วโมงนี้
สนามบินยามนี้มีผู้คนขวักไขว่หนาตา แม่จะเป็นเพียงสนามบินภายในประเทศที่เพิ่งเปิดให้บริการได้ไม่นาน
"ไปได้แล้วแก เดี๋ยวตกเครื่อง เสียค่าตั๋วฟรีนะ"  เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มเอ่ยขึ้น เมื่อใกล้ถึงเวลาเดินทาง
"ขอบใจนะทุกคนที่มาส่ง วันไหนกลับมาจะโทรนัดกินข้าวกัน แต่ถ้าใครไปเชียงใหม่ก็บอกนะ จะได้พาเที่ยว" เสียงหวานบอกลาทุกคนก่อนจะหันไปสบตาสาวน้อยที่ยืนส่งยิ้มให้เขาอยู่ข้างๆ
"มีอะไรก็โทรมานะคะพี่เจ ว่างๆวีจะไปเที่ยวหา" นิ้วเรียวลูบปอยผมที่หลุดรุ่ยของคนตัวเล็กกว่าเป็นเชิงปลอบใจ "ไปได้แล้วค่ะ ชักช้าเดี๋ยวตกเครื่องจริงๆนะเนี่ย" เธอเอ็ดเบาๆพร้อมส่งยิ้มน่าเอ็นดูที่สุดให้เขา

"เมร์ พี่วานส่งวีให้ถึงบ้านด้วยนะ ยัยเนี่ยชอบเถลไถล" เสียงหวานเอ่ยพลางส่งสายตาดุให้สาวผิวแทนที่ยืนอยู่ข้างๆ
"รับรองค่ะพี่เจ เดี๋ยวเมร์จะพาส่งให้ถึงงงงงง.....บ้านเลยค่ะ" เพื่อนจอมป่วนทำเสียงยียวนก่อนจะบอกลา "ไปแล้วค่ะ พี่เจเดินทางปลอดภัยนะคะ บ้ายบาย"

แม้ว่าใครจะพยายามคุยกับเขาแต่มีนาทีไหนเลยที่เขาจะละความสนใจไปจากสาวน้อยที่ครองหัวใจของเขาอยู่ ณ ขณะนี้
รอยยิ้มสดใสนี้อาจจะทำให้เขาคิดถึงจนแทบบ้าแน่ๆ

เรื่องไม่เด็ก ตอนที่17

ติ๊งหน่อง..ติ๊งหน่อง..

สาวร่างสูงสะพายเป้ใบย่อมยืนข้างมอเตอร์ไซค์สีแดงคู่ใจ รอเจ้าของบ้านที่นัดไว้มารับอย่างใจจดใจจ่อ

"น้องเจใช่ไหมลูก" เสียงหญิงวัยกลางคนทักขณะที่กำลังเดินใกล้รั้วบ้าน

"ค่ะ เจมาติวหนังสือสอบให้น้องวีน่ะค่ะ" ร่างสูงตอบเสียงนอบน้อม

"เข้ามาก่อนสิ น้องวีกำลังอาบน้ำอยู่ ถ้ายังไงรอน้องสักครู่นะ" นางเอื้อมมือเปิดรั้วบ้านอย่างคล่องแคล่ว ก่อนเดินนำผู้มาเยือนเข้าบ้าน

ตาเรียวภายใต้แว่นตากรอบสีเข้มสะดุดกับสาวน้อยผิวแทนที่เพิ่งจะเดินลงมาจากชั้นบน มินิเดรสสีเหลืองอ่อนดูเบาสบายแบบไร้เดียงสา เจ้าตัวรู้สึกเหมือนโดยตรึงเล็กน้อย.. ไม่มีครั้งไหนเลยที่เค้าจะไม่ใจเต้นแรงเมื่อได้อยู่ใกล้ผู้หญิงคนนี้
"พี่เจมานานยังคะ กินอะไรมาหรือยัง... พี่เจ...พี่เจ" เจ้าของบ้านเรียกซ้ำเมื่อไม่ได้รับคำตอบจากร่างสูงที่นั่งอยู่ใกล้ๆ
"อ๋อ กินแล้วค่ะ" เสียงหวานตอบสั้นๆ
"งั้นไปข้างบนเลยแล้วกันเนอะ ไม่อยากเลิกดึก" มือเล็กคว้าแขนกึ่งจูงอีกคนตามขึ้นไปบนห้อง

จิราภัทรตั้งใจติววิชาที่เธอถนัดอย่างเอาจริงเอาจัง แม้ว่าบางครั้งสติเธอไม่ค่อยจะอยู่กับเนื้อกับตัวเมื่อร่างเล็กกว่าเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ พร้อมกลิ่นแชมพูอ่อนๆจากผมที่ยังคงชื้นอยู่
"วี หลังจบม.6 ตั้งใจจะเรียนคณะอะไรหรอ" เขาเลือกที่จะเปลี่ยนบทสนทนาอังแทนเคร่งเครียดมาเป็นเรื่องที่เขากังวล
"วียังไม่ได้คิดเลยอ่ะ แต่คิดว่าน่าจะตามที่เจไปเชียงใหม่... ดีไหมล่ะ" ดวงตากลมขี้เล่นมองเขาอย่างแน่วแน่ "แต่ถึงอย่างนั้น พี่เจก็กลับมาหาวีบ้างนะช่วงปิดเทอม"

มือเรียวเลื่อนไปกุมมือเล็กเข้าไว้ด้วยกันอย่างนุ่มนวล ก่อนจะเลื่อนมือนั้นขึ้นมาประทับที่ริมฝีปาก
ตาเรียวชายมองนาฬิกาที่บอกเวลาสี่ทุ่มครึ่ง "พี่กลับแล้วดีกว่า ดึกแล้ว วีจะได้นอน" พลางลุกขึ้นเตรียมจัดของใส่กระเป๋าเป้
วริณเดินไปหาจิราภัทรที่กำลังเก็บของอยู่ไม่ไกล และคว้ามือเรียวขึ้นมากุมไว้อย่างมาดมั่นก่อนจะวางมือของเขานั้นไว้ตรงอกข้างซ้ายของเธอ

"หัวใจของวีเต้นแรงมากเวลาที่พี่เจอยู่ใกล้ วีชอบพี่เจมาก มากจนไม่แน่ใจว่าใช่รักหรือเปล่า ถึงแม่เราจะรู้จักกันได้ไม่นาน แต่...." น้ำเสียงนั้นเริ่มแหบพร่าและสะดุดไป เธอเงยหน้ามองเขาที่ก็กำลังมองเธออยู่เช่นกัน "ขอบคุณนะคะ ที่เป็นแฟนที่น่ารักมาตลอดเลย..." ผิวแทนเริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพู เธอเลื่อนมือเขาลงมาสัมผัสหน้าอกของเธอแบบเต็มมือ และเริ่มพามันขยับเวียนวน จากมือแข็งเกร็งกลายเป็นนวดคลึงไปตามจังหวะที่เธอกำหนด เธอเงยหน้าขึ้นส่งสายตาเว้าวอนให้เขา ก่อนที่เขาจะเลื่อนหน้าลงมาประทับริมฝีปากอิ่มของเธอ และเริ่มบรรเลงเพลงรักจังหวะช้า ช่างนุ่มนวลพาเคลิบเคลิ้ม

"ค้างที่นี่ไหม" เสียงใสถามอย่างเว้าวอน "อีกไม่นานพี่เจก็ต้องย้ายไปเชียงใหม่แล้ว.. คิดถึงแย่เลยนะคะ"
"กลัวจะไม่มีเวลาคิดถึงน่ะสิ ไม่รู้จะต้องปรับตัวนานแค่ไหน" ปากนุ่มบรรจงจูบที่หน้าผาก นิ้วเรียวปัดปอยปมที่บดบังแก้มนวลของวริณ
"พี่กลับแล้วดีกว่าดึกแล้ว เดี๋ยวแม่วีจะว่าเอาได้"
"โอเคค่ะ" มันไม่ได้โอเคจริงๆหรอก...เฮ้อออ