วันจันทร์ที่ 27 พฤษภาคม พ.ศ. 2562

เรื่องไม่เด็ก ตอนที่ 27 (18+++)

ประตูห้องนอนถูกปิดลงและล๊อคกลอนจากด้านใน ตอนนี้มีเพียงสองสาวเท่านั้นในบ้านหลังนี้
สายตาอ่อนสบกัน นิ้วเรียวลูบไล้ตามลำคอลงมาถึงหัวไหล่ ที่คลุมอยู่ด้วยชุดนอนซาตินนุ่มลื่น เขาก้มลงจูมพิศเธออีกครั้งอย่างอ่อนโยน มือหนึ่งประคองแก้มสาวน้อยเชยหน้าขึ้นมาให้ปากเราสัมผัสกันแนบชิดมากขึ้น อีกมือหนึ่งไล้นิ้วไปที่หน้าอกอวบโตที่มีเพียงเสื้อนอนตัวบางบดบังเท่านั้น ซึ่งตอนนี้กำลังแอ่นรับการสัมผัสของเขาตามจังหวะการหายใจของเธอ

เขาเริ่มใช้ทั้งฝ่ามือลูบคลำเนินอกนั้น เม็ดลูกเกดที่ยอดเขาแข็งเป็นไตสู้กับนิ้วสัมผัส เขาเบียดเน้นที่ยอดนั้น จนเธอเริ่มมีเสียงครางออกมาตามลำคอ มือของเทอกอดเอวเขาหลวมๆให้พอมีพื้นที่ได้ขยับร่างกายและหายใจ
เขาพลิกตัวเธอให้ชิดพิงกำแพง และจูบร้อนแรงกว่าเดิม มือที่เคยเชยคางลูบไล้ลงมาที่อกทั้งสองข้าง บีบเคล้นภูเขาที่ใหญ่ล้นมือจนตัวเขาเองเริ่มสงบอารมณ์ไว้ไม่ไหว มือของเธอเลื่อนมาจับที่แขนของเขา ดันเพิ่มจังหวะการนวดคลึงให้แนบชิดมากยิ่งขึ้น
ด้านล่างของเขาและเธอเริ่มเปียกชื้นจากอารมณ์อันชวนเคลิบเคลิ้ม
นิ้วเรียวยาวเริ่มซอกแซกลงมาที่ก้นกลมกลึงน่าบีบ เขาลูบเบาจากก้นลงมาและเลื่อนมาด้านหน้าตรงกลางที่ชื้นแฉะนั้น อื่มมม..ลื่นจัง
เขาลูบโคกเนินด้านล่างผ่านผ้าซาตินอันบางและลื่นอย่างเบามือ ถูไปมาจนเจ้าของนั้นเริ่มขยับเอวเข้าหา
"พี่เจ...อื้ออออ" สองขาเริ่มอ่อนจนต้องรั้งอีกคนไว้
"พี่คิดถึงวีจัง"
หล่อนกอดไหล่ลู่นั้นไว้แน่น อกเนินทั้งสองแนบชิดกัน นิ้วเรียวกำลังขยับเข้าออกจากร่องชื้นแฉะ เป็นจังหวะสม่ำเสมอ และเริ่มเน้นขยี้มากขึ้น ทำเอาเสียงเล็กครางออกมาอย่างอดไม่ได้อยู่เป็นระยะ จนในที่สุดน้ำใสก็ท่วมเท ออกมา...

เขาจูบหล่อนอ่อนโยน

เรื่องไม่เด็ก ตอนที่ 26

ตึ๊ง ตึ๊ง
คุณมีข้อความใหม่
'วีทำอะไรอยู่คะ' 'นอนหรือยัง'
รอยยิ้มเกิดขึ้นมุมปากน้อย เมื่อเห็นข้อความบนมือถือจากจิราภัทร
วริณหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่าน ขณะที่กำลังใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมที่เปียกอยู่
หล่อนเดินวนไปวนมาในห้อง แล้วไปหยุดพินหลังที่หน้าต่างห้องนอน
'ยังค่ะ เพิ่งอาบน้ำเสร็จ' หล่อนพิมพ์ข้อความตอบ
'อย่างงี้ก็ตัวหอมแย่สิคะ' โอ๊ยย ตายๆๆ โดนหยอดแบบนี้แย่แน่ชั้น
'ก็คงงั้นมั้งคะ พี่เจทำอะไรอยู่ จะนอนหรือยัง' นิ้วเรียวสีน้ำผึ้งกดโทรศัพท์อย่างคล่องแคล่ว
'พี่ยังไม่นอนค่ะ อยู่ข้างนอกอยู่เลย' ไปไหนของเขานะ
'อ้าว ป่านนี้แล้ว นึกว่ากลับห้องแล้วซะอีก ไปเที่ยวไหนคะ' อ่านข้อความแล้วนึกสงสัยเพราะวันนี้เขาหายไปทั้งวัน
'ไม่ได้ไปเที่ยวไหนค่ะ ก็อยู่ข้างนอกเนี่ย คนในบ้านใจร้ายไม่เปิดประตูให้' อ่านจบวริณรีบหันหลังมองลงไปที่ประตูรั้วบ้าน เห็นร่างสูงโปร่ง ผมยาวประบ่า ยืนเล่นโทรศัพท์อยู่นอกรั้ว
'พ่อกับแม่อยู่บ้านมั้ย พี่ไม่กล้ากดกริ่ง มืดแล้ว' เขาเงยหน้าขึ้นมา แสงจากโทรศัพท์มือถือทำให้เห็น ยิ้มหวานๆส่งมา
หล่อนรีบวิ่งลงไปเปิดประตูให้ และเชิญผู้มาเยือนเข้าบ้าน
"จะมาทำไมไม่บอกก่อนคะ" หล่อนยังคงตกใจปนตื่นเต้น
"ถ้าบอกก่อน วีจะดีใจแบบนี้หรอคะ" คนตัวเล็กตรงหน้าเขิน
"พ่อกับแม่อยู่หรือเปล่า" เขาถาม
หล่อนส่ายหน้าเป็นคำตอบ "พ่อกับแม่ไปต่างจังหวัดกัน"
พูดยังไม่ทันจบ ริมฝีปากนุ่มก็ถูกประกบด้วยอีกริมฝีปากนุ่มของเขา หล่อนรู้สึกตัวอ่อนปวดเปียกจากสัมผัสนี้ เผลอเขย่งเท้าและเผยอริมฝีปากจูบตอบ ชั่วอึดใจรสชาติหวานนั้นก็จางออกไป
"พี่เจ"

เรื่องไม่เด็ก ตอนที่ 25

ตึ๊ดดด...ตื๊ดดด...ตึ๊ดดด...
"ฮัลโหล น้องวี ว่าไงคะ" เสียงหวานรับสายเสียงเรียบ
"ฮัลโหล พี่เจทำอะไรอยู่ เลิกเรียนหรือยัง" เสียงเล็กทักทายอย่างสดใส
"พี่เดินเล่นอยู่กาดค่ะ" เสียงบรรยากาศในห้างสรรพสินค้ายืนยันสถานที่ที่เขาอยู่ ณ ตอนนี้
"อ่อออ ไปกับใครคะหรือว่าไปคนเดียว"
"มากับเพื่อนที่คณะค่ะ อีกเดี๋ยวก็จะทานข้าวแล้ว วีอยู่ไหนแล้ว"
"อยู่บนรถไฟค่ะ กำลังกลับบ้าน"
"ช่วงนี้พี่เป็นอะไรไม่รู้ ปวดหัว"
"..." หล่อนสงสัย แต่ยังไม่ทันพูดต่อ คนปลายสายก็พูดแทรกขึ้นมา
"คิดถึงแต่แฟน" คำพูดนี้ทำเอาคนฟังที่กำลังยืนเบียดเสียดกับคนในรถไฟ ถึงกับแก้มแดง
"พี่เจ บ้า วีเขินนะ" เสียงเล็กเบาลง
"จริงๆนะ พี่คิดถึงกลิ่นตัวหอมๆ ผิวนุ่มๆ แก้มนุ่มๆ จะแย่" เจ้าของเสียงหวานเย้า
"พอแล้ว เดี๋ยวเพื่อนพี่เจก็ได้ยินหรอกนะ"
"เพื่อนพี่ไปเดินซื้อของอยู่ ไม่มีใครได้ยินหรอกค่ะ"
"แล้วนี่ไปกันกี่คน หลายคนหรอ"
"ค่ะ แล้ววีคิดถึงพี่มั้ย" เสียงหวานนี้ทำให้หล่อนคิดถึงอยู่ทุกเช้าเย็น เมื่อก่อนได้ขึ้นรถไฟขบวนเดียวกัน แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว
"คิดถึงมากกก" หล่อนพูดเสียงเบาด้วยความเขิน
"อะไรนะคะ ไม่ค่อยได้ยินเลย" ปลายสายแกล้ง
"คิดถึงมากค่ะ" หล่อนหันซ้ายหันขวา ก่อนจะพูดให้ดังขึ้น
"เสียงรถไฟดังจังเลยค่ะ วีว่าไงนะ"
คนตัวเล็กยืนเม้มปากเล็กน้อย หายใจเข้า ก่อนจะพูดออกมาด้วยเสียงดังปกติอีกครั้ง "วีคิดถึงพี่เจมากเลยค่ะ"
"วีแค่นี้ก่อนนะ พี่ไปช่วยเพื่อนดูของก่อน" สิ้นเสียงนั้น เขาก็ตัดสายวางทันที จนวริณตกใจ

เสียงผู้หญิงคนนั้นใคร

เรื่องไม่เด็ก ตอนที่ 24

สาวตาคม ยืนรอหน้าหอพักอย่างเคยแต่ทว่า.. 08:00 โมงแล้วทำไมยังไม่มาอีกนะ
เธอบ่นกับตัวเอง พลางมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือเรือนเล็ก ที่ค่อยๆผ่านไปหลายนาที
เอี๊ยดดดดด!!!
"วันนี้ทำไมมาช้าอ่ะ" คนยืนรอบ่นทันทีที่รถมอเตอร์ไซต์สีฟ้าอ่อนจอดตรงหน้า
"นาฬิกาไม่ปลุกอ่ะ รีบขึ้นมาเหอะ" จิราภัทรบอกพร้อมกวักมือเร็วๆ เป็นทีเร่งให้ขึ้นรถแทนที่จะบ่นต่อยาวๆ
"เจ เย็นนี้ว่างป่ะ ไปกาดเป็นเพื่อนหน่อย" นิศา หรือ บัว ถามขณะที่กำลังกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปยังตึกเรียน
"อืม เดี๋ยวเลิกเรียนค่อยว่ากันนะ" จิราภัทรรับปากก่อนเข้าห้องและเริ่มเรียน

ตั้งแต่วันรับน้อง จิราภัทรและนิศาเริ่มสนิทกันมากขึ้น ด้วยทั้งสองไม่ใช่คนพื้นที่และเรียนอยู่คณะเดียวกัน ทำให้เวลาไปไหนมาไหนมักจะไปด้วยกันเสมอๆ ถึงแม้นิสัยของทั้งสองคนจะค่อนข้างแตกต่างกันก็ตาม

"เรา รีบไปกันเหอะ เดี๋ยวฝนตก" นิศาเร่งฝีเท้าเมื่อเห็นว่าเมฆเริ่มก่อตัวอยู่ไม่ไกล
บรึ๊นนนนน~~~
ซ่าาาาา...!!
ในที่สุดฝนก็ตกก่อนรถจะเคลื่อนเข้าสู่อาคารจอดรถของกาดสวนแก้ว
"ไงล่ะ ไม่รอดเลย" คนผมหยักสกที่ตอนนี้เปียกปอนบ่นอุบ
"แค่นิดเดียวเอง ไม่ได้เปียกทั้งตัวสักหน่อย" จิราภัทรให้กำลังใจเพื่อน
"เออๆ ดีนะแค่ผม กับตัวนิดหน่อย" บ่นพลางใช้นิ้วเรียวเล็กปัดเสื้อและสางผม ขณะที่ยังเดินอยู่บริเวณลานจอดรถ
น้ำฝนทำให้เสื้อนักศึกษาตัวบางนั้นแนบเนื้อเนินอกเจ้าของ เห็นสายเสื้อชั้นในสีชมพูอ่อนนอกเนินอกอิ่มที่นูนออกมา
"เดี๋ยวเราขอเดินดูของแป๊บนึง แล้วค่อยกินข้าวกันนะ" ตาคมส่งสายตา ก่อนจะตรงรี่ไปยังมุมอุปกรณ์เครื่องเขียน

วันศุกร์ที่ 24 พฤษภาคม พ.ศ. 2562

เรื่องไม่เด็กตอนที่ 23

เสียงกลองดังสนั่นเป็นจังหวะ พร้อมเสียงเชียร์และปรบมือเข้าจังหวะ สาวร่างสูงและอีก 2-3 คน กำลังเต้นเข้าจังหวะต่อหน้าเพื่อนๆนักศึกษาใหม่
บรรยากาศรับน้องเป็นไปอย่างสนุกสนาน ผมเข้มยาวประบ่าเริ่มเปียกชื้นหลังจากเวลาล่วงเลยไปครึ่งค่อนวัน
"สวัสดี เราชื่อบัว เธอชื่ออะไรนะ" สาวผิวขาวเหลืองผมยาวหยักสก หันมาพร้อมยกป้ายชื่อแนะนำตัว
"สวัสดีค่ะ เราเจ" เขายกป้ายชื่อให้ดูคืน
"เมื่อกี้เธอเต้นตลกดีนะ ทำไมมาช้าอ่ะ" เธอยักไหล่มากระทบทั้งที่ยังคงให้ความสนใจกับกิจกรรมอยู่
"ตื่นสายน่ะ" ตาคมหรี่ตามองคนตอบ ก่อนพยักหน้าส่งยิ้มแซว
เสียงโหวกเหวกยังคงดังเป็นระยะ ทำให้คุยกันไม่ค่อยได้ยินนัก

"เดี๋ยวน้องข้างหลังจับคู่กันนะครับ หญิงๆ ชายๆ" รุ่นพี่ที่ดูเป็นหัวหน้าตะโกนบอก "เก๋ แกเอาผ้าไปผูกให้น้องข้างหลังด้วย" พลางชี้มาทางเขา
"งั้นเราคู่กับเจเลยแล้วกัน ถือว่ารู้จักกันแล้ว" คนข้างๆขยับเข้ามา
ผ้าสีเขียวอ่อนพันธนาการข้อมือของสองคนทั้งสองข้างไว้ด้วยกับแบบหันหน้าเข้าหากัน เหมือนยืนหันหน้าจับมือกัน
"ทีมสีไหนทนไม่ได้ ถอดผ้าออก หมดทีมก่อน ถือว่าแพ้นะครับ" กติกาลอยมาท้าทายทุกๆคู่ ตามด้วยกิจกรรมอันยุ่งยากต่างๆนาๆ
"ถ้าอยากเข้าห้องน้ำทำไงครับพี่" เสียงจากกลุ่มหนึ่งตะโกนถาม เออ เราก็สงสัยเหมือนกัน
"ก็เข้าไปด้วยกันเลยนะครับน้อง" หลังสิ้นเสียงตอบ ก็ตามมาด้วยเสียงโห่ร้องเคล้าความสนุกสนาน
"โอเคนะเจ" คำถามทะลายความคิดบางอย่างในหัวเขา
"โอเค อะไร" เสียงหวานตอบไว
"ก็ห้ามปวดไง 5555" ตาคมส่งสายตาขี้เล่นมา "เราไม่อยากไปเข้าห้องน้ำด้วย"

ในที่สุดช่วงสุดท้ายของวันก็มาถึง "และทีมที่ชนะในวันนี้ก็คือ... ทีมสีม่วงงงง เนื่องจากจำนวนคู่ที่ยังเหลือมีมากที่สุด ส่วนทีมอื่นๆไม่ต้องเสียใจ พรุ่งนี้ทุกคนจะได้เข้าเรียนอย่างแน่นอนนนน"
"โถ่ อุตส่าตั้งใจ ก็ไม่ชนะ" สาวตาคมบ่นอุบขณะกำลังพยายามปลดผ้าพันธนาการนั้น
"ไม่เห็นเป็นไรเลย ไม่ได้ติด F สักหน่อย" นิ้วเรียวช่วยปลดอย่างทุลักทุเล
"อืม กลับละ ไปก่อนนะ" บัวคว้ากระเป๋าผ้าใบย่อมก่อนโบกมือลา
"กลับยังไง อยู่หอในป่าว" ร่างสูงในกระโปรงพลีทก้าวเท้าตามเพื่อนใหม่
"ป่าว แต่ข้างมอนี่แหละ"

งั้นเราไปส่ง

เรื่องไม่เด็ก ตอนที่ 22

จำนวนรถอันหนาแน่นบนถนนของกรุงเทพยามนี้สุขไสวไปด้วยไฟท้ายรถสีแดงทั่วทุกบริเวณ เม็ดฝนจากท้องฟ้าสีเทาเข้มขลับดำตกลงกระทบกระจกเบื้องหน้าอย่างไม่ลดละ
เสียงเพลงจากคลื่นวิทยุ เคล้าคลอเหมาะกับบรรยากาศเฉอะแฉะตอนนี้จริงๆ
ชายหนุ่มคอระหงใต้ผมรองทรงเตี้ยมีท่าทีอารมณ์ดีตามเพลงที่ถูกเปลี่ยนไปเป็นระยะ
ไม่มีบทสนทนาใดเกิดขึ้นหลังจากเมร์วรีลงจากรถไป

"เทอมหน้าก็เทอมสุดท้ายแล้ว เทอจะสอบเข้าที่ไหนอ่ะ" เสียงเข้มไม่เข้ากับใบหน้าหวานแบบหนุ่มเกาหลี ชวนคุย
"เราว่าจะไปเชียงใหม่แหละ" ร่างเล็กตอบทั้งที่มองออกไปนอกหน้าต่าง
"ดีนะ เชียงใหม่บรรยากาศดี ไม่แออัดเหมือนกรุงเทพ" เขาแสดงความคิดเห็น
"แล้วปอนด์กับแป้งล่ะ" หล่อนถามกลับ
"รายนั้นแม่ตามใจว่ะ" เขาตอบพลางยู่หน้าเมื่อต้องพูดถึงแฝดผู้น้องที่แม่คอยจะตามใจตลอดเวลา "ส่วนเรา แม่อยากให้เข้ามหิดล" เขาผ่อนลมหายใจเล็กน้อย
"หมอหรอ?" หล่อนหันมามองหน้าคุยเมื่อเสียงของเพื่อนเริ่มจางลง
"อืม" มีแค่เสียงในลำคอตอบกลับมาพร้อมสีหน้าเซ็งๆ
"เหยยย.. แกทำได้อยู่แล้ว เรียนเก่งซะขนาดนี้" เสียงเล็กส่งตาเป็นประกายมาให้เขาที่อยู่หลังพวงมาลัย "เอาจริงๆ แกมันโคตรน่าอิจฉาเลย ทั้งหน้าตาดี ทั้งเรียนเก่ง บ้านก็มีตัง.. เพอเฟคไปหมด แกคงจะเป็นหมอที่ฮอตสุดๆแน่ๆ"
ในที่สุดรถคันสีน้ำเงินมันปลาบก็เลี้ยวมาจอดหน้าบ้านหลังเล็ก
"ขอบใจนะที่มาส่ง กลับบ้านดีๆนะแก" คนตัวเล็กลงจากรถแล้วรีบวิ่งเข้าบ้านเพราะฝนยังคงตกปรอยปราย

เราก็อยากไปเชียงใหม่เหมือนกันนะ

เรื่องไม่เด็ก ตอนที่ 21

ตึ๊ง..ตึ๊ง..
รูปภาพ
รูปภาพ
รูปภาพ
"อวดโฉมกันหน่อยยยย" รถมอเตอร์ไซต์สีฟ้าอ่อนอมเทาแนววินเทจ รุ่นใหม่ล่าสุด วางด้วยหมวกกันน๊อกสีฟ้าอ่อนที่เบาะนั่งสีน้ำตาล ดูเฉิดฉาย ระยิบระยับ ตัดกับภาพหลังสีเขียวชะอุ่มของสนามหญ้า
"น่ารักจังค่ะ อย่างนี้พี่เจก็ไปเที่ยวสบายเลยสิ" สาวน้อยตอบอย่างรวดเร็ว
"ไว้ถ้ามา พี่จะพาไปเที่ยวนะคะ ❤"
"ค่าาาาา"
"เดี๋ยวมาคุยใหม่นะคะ พี่ขี่รถก่อน"

สาวน้อยตากลมยื่นโทรศัพท์พร้อมรูปรถมอเตอร์ไซต์ให้เพื่อนสนิทดู พลางตักไอศครีมมะม่วงสีเหลืองอ่อนเข้าปาก
"รถน่ารักว่ะ ว่าแต่..เราไปเที่ยวเชียงใหม่กันเมื่อไหร่ดี" เจ้าของเสียงแหลมตื่นเต้น
"ยังไม่รู้เลยอ่ะ หลังสอบดีมะ" เอาจริงๆ ชั้นก็ยังคิดไม่ออกเลย คนตัวเล็กตอบพลางคิดในใจ
"แหนะ.. ไปไหนกันไม่ชวนเราบ้างเลย" เสียงเข้มพูดแทรกเมื่อเดินมาถึงโต๊ะ
"ปอนด์ ไม่อยากรู้สักเรื่องได้ป่ะ สาวๆเค้าคุยกัน" เสียงแหลมแซวความหูไวของปณฏ
"เออๆ ไม่อยากรู้ก็ได้ ว่าแต่จะไปไหน" ปณฏยังคงอยากรู้
"ชั้นกับวีกำลังคุยกันว่าจะไปเชียงใหม่ ก็แค่นั้น" เมร์วรีกลอกตาก่อนจะหายใจออกยาวๆแล้วตอบ เมื่อเห็นเพื่อนมีสีหน้าลดลง
"ไปสิ ไปเมื่อไหร่ก็บอก ไปนอนบ้านน้าเราก็ได้ จะได้ชวนแป้งไปด้วย" ปณฏเสนอเสียงเรียบ
อืด...อืด...อืด..
"กลับกันเหอะ เย็นละ เด๋วต้องเตรียมรายงานอีก" วริณเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นว่าบทสนทนาเริ่มไกลกว่าเชียงใหม่ไปหลายกิโลแล้ว
"กลับรถไฟกันหรอ" หนุ่มหน้ามนเหลือบตาขึ้นมองสองสาวระหว่างที่กำลังตักไอศครีมเข้าปาก
วริณำยักหน้าเชิงตอบว่า.. ใช่
"มาพวกเธอ ไปรถเราดีกว่า จะได้คุยเรื่องรายงานไปพลาง" เขาเสนอ
"เออก็ดีเหมือนกัน เหมือนฝนจะตกด้วย" เสียงแหลมสนับสนุนข้อเสนอนั้น

นั่นสิ..เมื่อไหร่จะได้เจอกันอีกนะ