จำนวนรถอันหนาแน่นบนถนนของกรุงเทพยามนี้สุขไสวไปด้วยไฟท้ายรถสีแดงทั่วทุกบริเวณ เม็ดฝนจากท้องฟ้าสีเทาเข้มขลับดำตกลงกระทบกระจกเบื้องหน้าอย่างไม่ลดละ
เสียงเพลงจากคลื่นวิทยุ เคล้าคลอเหมาะกับบรรยากาศเฉอะแฉะตอนนี้จริงๆ
ชายหนุ่มคอระหงใต้ผมรองทรงเตี้ยมีท่าทีอารมณ์ดีตามเพลงที่ถูกเปลี่ยนไปเป็นระยะ
ไม่มีบทสนทนาใดเกิดขึ้นหลังจากเมร์วรีลงจากรถไป
"เทอมหน้าก็เทอมสุดท้ายแล้ว เทอจะสอบเข้าที่ไหนอ่ะ" เสียงเข้มไม่เข้ากับใบหน้าหวานแบบหนุ่มเกาหลี ชวนคุย
"เราว่าจะไปเชียงใหม่แหละ" ร่างเล็กตอบทั้งที่มองออกไปนอกหน้าต่าง
"ดีนะ เชียงใหม่บรรยากาศดี ไม่แออัดเหมือนกรุงเทพ" เขาแสดงความคิดเห็น
"แล้วปอนด์กับแป้งล่ะ" หล่อนถามกลับ
"รายนั้นแม่ตามใจว่ะ" เขาตอบพลางยู่หน้าเมื่อต้องพูดถึงแฝดผู้น้องที่แม่คอยจะตามใจตลอดเวลา "ส่วนเรา แม่อยากให้เข้ามหิดล" เขาผ่อนลมหายใจเล็กน้อย
"หมอหรอ?" หล่อนหันมามองหน้าคุยเมื่อเสียงของเพื่อนเริ่มจางลง
"อืม" มีแค่เสียงในลำคอตอบกลับมาพร้อมสีหน้าเซ็งๆ
"เหยยย.. แกทำได้อยู่แล้ว เรียนเก่งซะขนาดนี้" เสียงเล็กส่งตาเป็นประกายมาให้เขาที่อยู่หลังพวงมาลัย "เอาจริงๆ แกมันโคตรน่าอิจฉาเลย ทั้งหน้าตาดี ทั้งเรียนเก่ง บ้านก็มีตัง.. เพอเฟคไปหมด แกคงจะเป็นหมอที่ฮอตสุดๆแน่ๆ"
ในที่สุดรถคันสีน้ำเงินมันปลาบก็เลี้ยวมาจอดหน้าบ้านหลังเล็ก
"ขอบใจนะที่มาส่ง กลับบ้านดีๆนะแก" คนตัวเล็กลงจากรถแล้วรีบวิ่งเข้าบ้านเพราะฝนยังคงตกปรอยปราย
เราก็อยากไปเชียงใหม่เหมือนกันนะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น